Ons outback avontuur was erg bijzonder, maar wat hebben we daar veel kilometers voor af moeten leggen, 6000! We moeten zeggen dat we ons toch aardig goed voorbereid/gedragen hebben. Genoeg extra benzineflessen, weinig blikvoer gegeten, geen een beest geraakt (en ja dat is hier een overwinning) en geen autopech gehad (op een ster op de vooruit na).

Vanuit Port Augusta, net boven Adelaide, begon het avontuur. Het landschap werd steeds droger en het zonnetje deed ook goed zijn best! Onze eerste bestemming was Woomera, een gebied wat in de jaren ’90 pas openbaar is gemaakt. Er zit hier namelijk een enorm militair oefenterrein, met name voor raketten en bommen. We hebben gelukkig niets voorbij zien vliegen…! Daarna hebben we veel kilometers moeten afleggen om steeds bij een volgend dorp en dus ook benzine te komen. En natuurlijk werden de dorpjes steeds kleiner, naja dorpjes, DE Roadhouse! De een met een winkel, de ander met een café en allemaal even bijzonder en grappig! God, je merkt echt dat je in de middle of nowhere zit.

Cooper Pedy was een van de highlights, een mijndorp waar ze opaal proberen op te graven. We zijn naar een oude mijn geweest en konden daar zelf rondlopen, wat waren we blij dat we er een helm bij kregen..haha! Het ziet er echt uit als een soort maanlandschap van duizenden molshopen, echt bizar om te zien. We hadden verwacht dat het erg gemaakt was op toeristen, maar je zag echt aan de mijnwerkers dat ze een ongelofelijke passie hebben om dat ene stukje opaal te vinden. Te grappig!

Opzich hebben we enorm veel kilometers afgelegd, maar we deden het lekker op ons eigen tempo. En ja, dat was niet echt op de reguliere backpackers manier. We reden elke dag zo’n 250km en reden dus meer met de hordes gepensioneerden dan met de backpackers mee. We hadden namelijk geen zin om ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat een beest op onze voorkap te krijgen. En wat hebben we veel dode dieren langs de weg zien liggen. Natuurlijk heel veel kangaroes, koeien, geiten, schapen (ja, het vee loopt hier gewoon hectares lang los), dingo’s en enorme aasgieren.

De rock van Australie, Ayers rock/Uluru, zijn we daarna gaan opzoeken. Je moet er enorm voor ‘om’ rijden, maar het was zeker de moeite waard. Het had echt iets magisch en we hebben ons goed vermaakt in dit nationale park. We hebben net voor zonsondergang romantisch gedineerd voor de rock en genoten van de mooie kleuren van de lucht.

Niet alle overnachtingen op de rastplatz waren even gezellig. Zo ook de gene met het mooie rode zand. De muizen bleven maar rondom de auto rennen. En ja hoor, daar zat er alweer 1 in de motorkap! Al snel zaten er wel 5 in de auto. Maar we waren oplossingsgericht; vuurtje gemaakt, auto verzet, motorkap laten draaien, proberen te vangen, mogelijke gaten van de auto dichtgestopt met krant, gemiauwd, de Ipod keihard aangezet. En nee, we hadden natuurlijk geen muizenval..! Na een uur besloten we toch maar te ‘splitsen’, want onze wegjaag technieken konden niet voorkomen dat ze over ons bed heen renden…Barry ging voorin lawaai maken, maar helaas kwamen ze toen juist allemaal naar het bed toe. Het was echt verschrikkelijk, maar besloten dan maar om te gaan genieten van de gigantische sterrenhemel. Toen er uiteindelijk nog maar 1 in de auto zat konden we rustig nog 2 uurtjes slapen.

Weer verder naar het noorden hebben we de Devils Marbels bezocht. Enorme ronde stenen die uit het niets komen. We hebben hier onze eerste ontmoeting gehad met de dingo’s. In de verte hoorden we ze al huilen, maar ineens struinde er een over de camping (de Dimphy’s werden al snel de caravans ingeduwd). Gelukkig zaten we met een groep Australiers bij het kampvuur, wat toch wel voor een veilig gevoel zorgde. Dat maakt de outback ook echt gezellig. Overal werden vuurtjes gestookt en iedereen schuift gewoon aan. Heerlijk om verhalen te wisselen en kennis te maken met de Australische cultuur. We hebben zelfs een keer een uitgebreid diner gekregen en een paar uitnodigingen om bij mensen thuis te kamperen! Ook hebben we geleerd dat de outback in 10 jaar tijd nog nooit zo groen is geweest. Wij dachten al, waar blijven die rode zandduinen?!

Het blijft bizar dat je dagen lang door vlaktes en niemandsland rijdt. Kilometers lang zonder maar 1 kruispunt, stoplicht of bocht. Waar je vers producten dus wel kunt vergeten. In Northern Teritory werd het langzaam aan groener. We zijn eerst naar Lichtfield national park gegaan om af te koelen in de natuurlijke watervallen in een prachtige omgeving. Er waren maar enkele plekken waar ze ons konden verzekeren dat het krokodil vrij was. We hebben er gelukkig geen een gespot. Voordat we naar Kakadu national park gingen zijn we naar Darwin gegaan. Een kleine ontspannen stad. We hadden verwacht dat we daar meer over de aboriginals zouden leren en dat het erg cultureel zou zijn. Maar dat viel ons eigenlijk een beetje tegen. We hebben genoten van de Mindil Beach avondmarkt, met een prachtige zonsondergang!

Kakadu was voor ons echt een hoogtepunt! Wat een prachtig park! We hebben veel wildlife gezien ook beesten die je eigenlijk niet wilt zien, zoals slangen en grote harige spinnen, die tijdens het ontbijt op je stoel kruipen. Bij de bekende muurtekeningen bij Uluru, hadden we een adembenemend uitzicht over de wetlands. Aangezien er in het regenseizoen zoveel regen is gevallen, was het iets te ‘wet’, waardoor we veel wandelingen niet konden doen. Hierdoor konden we wel heel stoer door riviertjes rijden. We hebben dan wel geen 4WD…Toen we het park uitreden zagen we in een van de beekjes een krokodil liggen! We hebben snel de auto stop gezet, en gelukkig hebben we hem ook op de foto kunnen zetten. Het was dan wel een kleine zoetwater krokodil (2m), maar wat was dat gaaf!

Daarna hebben we toch maar het backpackers tempo aangehouden, we willen naar het strand! We moesten daarvoor nog een aardig stukje rijden. Maar na 6 dagen elke dag 5-6 uur in de auto te hebben gezeten kwamen we aan in Cardwell. We zitten nu in Cairns en hebben nog 3 weken om terug te rijden naar Sydney. Onze verhalen van de Oostkust volgen dus ‘snel’!