Maeva Tahiti!

In de vroege ochtend van Sydney waren we al helemaal hyper om naar Tahiti te vetrekken! We vlogen via Auckland en gelukkig konden onze tassen doorgelabeld worden, want de overstaptijd was maar kort!

Het was een zeer bijzondere aankomst, we kwamen in de nacht van 8 op 9 juli aan. Iedereen werd gehuldigd met prachtige bloemenkransen, maar onze naambordjes waren nergens te vinden. Niemand van Otaha Lodge stond klaar om ons met zo’n heerlijke geurende bloemenkrans te verwelkomen. We hadden geen telefoonnummer van de lodge en overigens ook geen bereik op deze ver weg bestemming. Maar de Tahitiaanse Gandamerie was zeer vriendelijk en ging onze lodge bellen: geen gehoor. De politieman vertelde ons dat alle hotels op dit tijdstip erg duur zijn en je per uur betaald. Dan maar wat uurtjes op de airport rondhangen en vast wat meer te weten te komen van Tahiti! Met een paar meegebrachte Bounty’s uit Australie tussen onze kiezen, kwamen al een beetje in de Tahiti cultuur: Haere Maru, Haere Maru (Take it slow)!

Het was super gezellig op de airport met de politiemannen en voor we het wisten was het al half 3 in de nacht! Na een tijdje zwaaide een van hen naar ons dat we naar zijn auto moesten komen, hij brengt ons wel naar de lodge! Dit gebeurde na Barry’s eerder gestelde vraag of ze niet toevallig een keer moesten patrouilleren in Punaauia?! Hij kon niet verzekeren dat hij het kon vinden, want 20 kilometer van Papetee vandaan is erg ver! Al snel kwamen we aan bij de lodge, maar het hek zat dicht. Hupa, gewoon het hek openmaken, deze zit namelijk toch niet op slot, welkom op Tahiti! De honden begonnen keihard te blaffen, en ja hoor daar kwam mama Titia aanlopen! Een prachtige Tahiti mama, hoe je deze verwacht. Ze was helemaal in shock dat we er NU al waren en ze voelde zich helemaal schuldig dat ze ons niet had opgehaald! Maar door het warme welkom midden in de nacht, waren we het al lang vergeten. We volgden haar naar onze kamer, ze fluisterde: It ies not reaty yet..hihi! We kwamen binnen in een enorme family room met 3 bedden en 2 terrassen. Het was zo grappig, want haar eerste vraag was: Did you see the lagoon?! Uh, nee maar we gaan gelijk kijken! Een prachtige heldere sterrenhemel (incl. de melkweg) en een prachtig stil lagoon! Mama Titia bracht ons nog een lekker sapje en wat water voor het slapen gaan!

Ondanks onze korte nacht waren we vroeg uit de veren! Het ontbijt was niet inbegrepen, maar ze bracht ons een heerlijk Frans ontbijt, met een heerlijk baguette en beurre! Dit kon er ook nog wel bij na onze kamer upgrade! Wat een lieve mensen op Tahiti! Ze bracht ons naar de supermarkt en reed nog een extra rondje om de buurt aan ons te showen! Hierna zijn we lekker op het strand gaan liggen en hebben we wat gesnorkeld in het heldere water! We voelen ons helemaal thuis op dit tropische paradijs!

De volgende dag was het 10 juli, Yf’’s verjaardag! Er lag een prachtige bloemenkrans en een kaartje op bed! Het werkelijke cadeau was in Australie al in ontvangst genomen, namelijk een tas, maar vanavond uit eten! We hebben overdag gekanood boven het uitgerekte koraal en zagen onze eerste reef haai! Voordat we gingen eten nog even de vluchttijd voor morgen checken, op naar Rangiroa! Mama Titia zei: So, you leave tomorrow the 10th of July? I will bring you to the airport, no problem. Tomorrow the 10th? Vandaag is het 10 juli! Na een verward en vooral een lang gesprek kwamen we er achter dat toch echt pas 9 juli is…We zijn namelijk niet aangekomen in de nacht van 8 op 9 juli, zoals op ons ticket stond. Maar in de nacht van 7 op 8 juli. Je vraagt je af hoe dat kan, maar we zijn van tijdzone +12 naar tijdzone -12 gevlogen. Wat dus zorgt voor een 24 uurs tijdverschil! We zijn op 8 juli om 17.00 uur uit Auckland vertrokken en kwamen om 00.15 uur, 8 juli aan op Tahiti. Zo onwerkelijk, we zijn gewoon aan het tijdreizen. Wat een grap, Yf is dus helemaal niet jarig! We kwamen niet meer bij van het lachen, heerlijk nog een extra nacht (en verjaardag) op deze mooie plek!

De vlucht naar Rangiroa was erg mooi, we stopten eerst nog op een andere atol. Het was super mooi om de atollen van de Tuamoto Archipel vanuit de lucht te bekijken! Je zag de atol kettingen in de diepblauwe zee liggen, het koraal en het groen van de palmbomen. We kunnen niet wachten om te landen! Je merkt direct dat je op een atol bent, het heerlijke eilandleven. Een atol is ooit een eiland geweest met een vulkaan en een rif. De vulkaan is door de eeuwen heen naar beneden gezakt, waardoor het koraal rondom het overgebleven land enorm wordt! We hebben overdag genoten van de mooie zee en hebben veel gesnorkeld. ’s Avonds hebben we een week lang alleen maar vis gegeten, want ja vlees is niet te verkrijgen. We wachtten dan totdat de lokale visser terug was en konden dan verse vis van hem kopen. Heerlijk, echt verse vis! Eens in de week, en soms eens in de 2 weken, komt er een lading voedsel van een vrachtschip uit Tahiti. Gelukkig waren we creatief genoeg om steeds een gezonde en lekkere maaltijd te maken!

Rangiroa is een van de beste duikspots in Frans-Polynesië om groot wildlife te spotten, zoals manta rays, haaien, dolfijnen etc. Voor Barry dus reden genoeg om te gaan duiken!! Het diep blauwe water was super helder, de visibility was tussen de 30-50m waardoor het koraal en het grote aantal vis mooi zichtbaar was! Tijdens de duiken zijn vooral veel haaien gespot, de manta ray helaas niet moest het doen met een 3m Spotted Eagle Ray. Bij de tweede duik was er zelfs een dolfijn die tussen de duikers kwam en geknuffeld kon worden. Een hele bijzondere ervaring om een wilde dolfijn te zien spelen tussen de duikers en dus van zo dichtbij te beleven. Onze duikvrienden Petter en Hilda uit Zweden hadden het vastgelegd op film en hebben foto’s gemaakt tijdens alle duiken! Echt super gaaf! Een andere spectaculaire duikervaring was tijdens de sunset dive. Een dag voor volle maan, schieten verschillende vissoorten hun kuit. Dit is voor de aanvallende vissoorten natuurlijk een makkelijk maal! Yf heeft tijdens het snorkelen ook 5 dolfijnen voorbij zien zwemmen, eentje kwam recht op me af en verdween toen de diepe zee in. Kippenvel!

Het eiland is lekker tropisch, iedereen draagt bloemen in het haar, veel palmbomen, helder turquoise zee en super lieve mensen! Het is erg sereen en er zijn weinig toeristen, het voelt daardoor ook echt alsof je ver weg bent. We hebben veel gewandeld om het eiland sfeertje te proeven en tussen het duiken en zonnen door nog een paar keer gevist. Helaas waren onze potentiële maaltijden te mooi om op te eten!

Tijd om met een bootje naar een ander deel van Rangiroa te varen, namelijk het Blue Lagoon! De weg er naar toe in het kleine bootje was erg ruig, maar toen we eenmaal bij een van de eilandjes strandde waren we helemaal verrast! Wat we zagen was zo onrealistisch mooi! Wouw! Echt zoals op de ansichtkaarten! Rust, turquoise water en Robinson eilandjes begroeid met duizenden palmbomen…het paradijs! We zijn met een nog kleiner bootje naar een ander eiland gebracht en hebben hier rondgelopen, veel foto’s gemaakt en genoten van het uitzicht! Na enkele uren werden we weer opgehaald voor een heerlijke BBQ onder genot van een Tahitaanse muziekje gespeeld door de bootsman. Wat een sfeertje….!

We zijn door het eilandleven al snel vergeten dat het er bijna op zit! Gister zijn we aangekomen in LA, Venice Beach. Het is zo Amerika, precies hoe we het verwacht hadden: droog, veel bebouwing, enorme auto’s en grote maaltijden. Maar ook erg vriendelijke mensen! We kunnen ons hier prima vermaken de komende dagen!

Tot snel

Zeiltocht overleefd op de Whitsundays, met kapitein Barry!

Het zit er bijna op….Australië! We zijn weer terug in Sydney en vliegen 8 juli naar Frans-Polynesië! De laatste weken zijn we langs de Oostkust naar het zuiden gereisd, we hebben hier genoten van zon, zee en strand! Heerlijk! Onze Jucy vriend is ingeleverd, wat een opluchting, we hebben geen schade gemaakt! We zitten nu in ons hostel bij de open haard! Ja, het is hartje winter in Sydney. Voor ons herfst, want ja 17 graden en zon is toch best ok?! Maar eerst onze verhalen in de warmere delen van Australië!

Op naar de eerste strandbestemming, Cardwell. We hebben genoten van het rustige strand en het heerlijke weer. Helaas is een groot gebied van noord Queensland getroffen door cycloon Yasi die in februari over land raasde. Hierdoor zijn veel huizen beschadigd en bomen weggevaagd. Onze camping was nog druk met het opknappen van de ravage.

Een stuk noordelijker kwamen we aan bij Mission Beach, voor ons één van de mooiste stranden van Australië. Mede doordat we met onze auto op het strand konden kamperen, heerlijk wakker worden met palmbomen om je heen, voetjes in het zand en de zee op kruipafstand. We zijn verleid om hier eens langer te blijven dan dat we dachten. Heerlijk 5 dagen genoten van het strand, de markten en de eettentjes in dit gezellige dorp.

Cairns was een leuke verrassing, waardoor we een week zijn gebleven. Cairns is een levendige en bruisende stad die aanvoelt als een dorp. We hebben ons vermaakt aan de lagoon met uitzicht over zee. Door de dodelijke kwallen kun je op veel plekken aan de Oostkust niet zwemmen, hierdoor heeft bijna elke stad een manmade lagoon. Er moest natuurlijk ook een keer gepartyd worden! De avond begon bij de “Beergarden” waar het Corona party was en eindigde bij de voordeur van de befaamde club genaamd “Woolshed”. Thanks Dave voor je tip! Helaas hadden we geen ID op zak, dus kon er niet door gepartyt worden. Uiteraard zijn we later die week terug gegaan, met ID!

Het Great Barrier Reef (GBR) ligt in de achtertuin van Cairns, dus deze moest uiteraard bezocht worden! Yf voor een dagje snorkelen en Barry om te duiken. Na bijna 2 uur varen kwamen we aan bij het Outer Reef, tja het GBR ligt nog zo’n 35 km van de kust af. Ondanks dat het water 23 graden was, was het koud!! Barry kwam terug van zijn eerste duik en kon niet meer stoppen met trillen. Voor de tweede duik kreeg hij een extra wetsuite aan en Yf stond al klaar met een handdoek. Het was een speciale evaring om door de enorme koraal kliffen te duiken, aangezien je door een soort spleet gaat. Yf had met snorkelen een haai gezien van ongeveer 2 meter! Het bewijst maar weer dat je niet altijd hoeft te duiken om ‘the big stuf’ te zien!

Verder naar het zuiden kwamen we aan bij de Whitsundays. Een Marine National Park met 73 eilandjes. We zijn hier een dagje gaan zeilen en zijn gestrand op een van de kleine eilanden, Black Island. Het was onze eerste zeilervaring, en we hebben er van genoten. De wind was op open zee flink, maar we hebben er ons doorheen geslagen! Op het eiland hebben we lekker geluncht en gesnorkeld. Barry heeft de hele weg terug mogen zeilen. Hij heeft ons veilig thuisgebracht, hij heeft alleen de leefomgeving van de dolfijnen verstoord. Die schoten allemaal voor de boot langs, super gaaf!

Tijd voor wat familiegevoel! In Brisbane hebben we Alex & Judy opgezocht, die we in de outback ontmoet hebben! We waren best trost op onszelf, dat we de toch wat lastige routebeschrijving van Alex konden volgen! We zijn op de koffie geweest en hebben lekker gedineerd. Onze auto konden we in de voortuin zetten en hun caravan stond nog in de voortuin, dus hadden we ook nog wat extra luxe! Het was super om eindelijk tussen de lokale bevolking te komen. We hebben uren gekletst over Australie, en hun tips gegeven voor hun Europa trip aankomende augustus! Brisbane hebben we hierdoor heel ontspannen kunnen verkennen, aangezien we goede insider tips hadden gekregen! We hebben nog een tour gedaan door het Parlements gebouw, maar het werd al snel duidelijk dat politiek niet zo belangrijk wordt gevonden door de Australiers. Het parlementslid/gids schakelde al snel over naar zijn zeilpassie, die wij inmiddels ook konden delen..haha!

Op naar de hysterie van de Gold Coast, leuk idee voor een dagje! We hebben hier over het strand gelopen. Niet door de duinen maar door de bebouwing. Het is in tegenstelling tot alle andere stranden van Australie erg druk en ontwikkeld. Op de heuvel bij Burleigh Heads hebben we kunnen ontspannen van de toch mooie skyline en de waanzinnig goede surfers! Wat een lef om in deze kou de enorme golven te trotseren!

Al snel zijn we doorgereden naar het down to earth, Byron Bay. Hier hebben we Barry’s verjaardag gevierd en de laatste souveniers geshopt! De zondagsmarkt was erg gezellig, veel eetstalletjes en oude VW busjes! O, jee een nieuwe passie is geboren…! We hebben elkaar getrakteerd op een heerlijke Samosa! Daarna op naar de vuurtoren om humpback whales te spotten! En ja hoor, al snel zagen we een paar zwarte ruggen in het water. Yf was door de lens aan het wachten tot er 1 op de foto gezet kon worden. Op dat moment zag Barry er net 1 omhoog springen! Helaas had Yf het gemist en is het dus niet vast gelegd, maar wel een extra cadeautje voor de jarige!

De laatste 800 kilometer hebben we in 2 dagen afgelegd, we zijn opgelucht dat de auto weer is ingeleverd. Heerlijk om die backpacks weer op onze rug te hebben, al zijn ze de komende tijd wat gegroeid! We kunnen niet wachten om naar onze droombestemming Frans-Polynesiëte vliegen! We verblijven eerst op het hoofdeiland Tahiti en vliegen dan voor een weekje naar Rangiroa, een tropische lagoon! Een ideale plek om onze duik/snorkel skills weer eens toe te passen! Na 13.582 kilometer op de teller, is het tijd voor wat ontspanning ;)

Back uit de Outback!

Ons outback avontuur was erg bijzonder, maar wat hebben we daar veel kilometers voor af moeten leggen, 6000! We moeten zeggen dat we ons toch aardig goed voorbereid/gedragen hebben. Genoeg extra benzineflessen, weinig blikvoer gegeten, geen een beest geraakt (en ja dat is hier een overwinning) en geen autopech gehad (op een ster op de vooruit na).

Vanuit Port Augusta, net boven Adelaide, begon het avontuur. Het landschap werd steeds droger en het zonnetje deed ook goed zijn best! Onze eerste bestemming was Woomera, een gebied wat in de jaren ’90 pas openbaar is gemaakt. Er zit hier namelijk een enorm militair oefenterrein, met name voor raketten en bommen. We hebben gelukkig niets voorbij zien vliegen…! Daarna hebben we veel kilometers moeten afleggen om steeds bij een volgend dorp en dus ook benzine te komen. En natuurlijk werden de dorpjes steeds kleiner, naja dorpjes, DE Roadhouse! De een met een winkel, de ander met een café en allemaal even bijzonder en grappig! God, je merkt echt dat je in de middle of nowhere zit.

Cooper Pedy was een van de highlights, een mijndorp waar ze opaal proberen op te graven. We zijn naar een oude mijn geweest en konden daar zelf rondlopen, wat waren we blij dat we er een helm bij kregen..haha! Het ziet er echt uit als een soort maanlandschap van duizenden molshopen, echt bizar om te zien. We hadden verwacht dat het erg gemaakt was op toeristen, maar je zag echt aan de mijnwerkers dat ze een ongelofelijke passie hebben om dat ene stukje opaal te vinden. Te grappig!

Opzich hebben we enorm veel kilometers afgelegd, maar we deden het lekker op ons eigen tempo. En ja, dat was niet echt op de reguliere backpackers manier. We reden elke dag zo’n 250km en reden dus meer met de hordes gepensioneerden dan met de backpackers mee. We hadden namelijk geen zin om ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat een beest op onze voorkap te krijgen. En wat hebben we veel dode dieren langs de weg zien liggen. Natuurlijk heel veel kangaroes, koeien, geiten, schapen (ja, het vee loopt hier gewoon hectares lang los), dingo’s en enorme aasgieren.

De rock van Australie, Ayers rock/Uluru, zijn we daarna gaan opzoeken. Je moet er enorm voor ‘om’ rijden, maar het was zeker de moeite waard. Het had echt iets magisch en we hebben ons goed vermaakt in dit nationale park. We hebben net voor zonsondergang romantisch gedineerd voor de rock en genoten van de mooie kleuren van de lucht.

Niet alle overnachtingen op de rastplatz waren even gezellig. Zo ook de gene met het mooie rode zand. De muizen bleven maar rondom de auto rennen. En ja hoor, daar zat er alweer 1 in de motorkap! Al snel zaten er wel 5 in de auto. Maar we waren oplossingsgericht; vuurtje gemaakt, auto verzet, motorkap laten draaien, proberen te vangen, mogelijke gaten van de auto dichtgestopt met krant, gemiauwd, de Ipod keihard aangezet. En nee, we hadden natuurlijk geen muizenval..! Na een uur besloten we toch maar te ‘splitsen’, want onze wegjaag technieken konden niet voorkomen dat ze over ons bed heen renden…Barry ging voorin lawaai maken, maar helaas kwamen ze toen juist allemaal naar het bed toe. Het was echt verschrikkelijk, maar besloten dan maar om te gaan genieten van de gigantische sterrenhemel. Toen er uiteindelijk nog maar 1 in de auto zat konden we rustig nog 2 uurtjes slapen.

Weer verder naar het noorden hebben we de Devils Marbels bezocht. Enorme ronde stenen die uit het niets komen. We hebben hier onze eerste ontmoeting gehad met de dingo’s. In de verte hoorden we ze al huilen, maar ineens struinde er een over de camping (de Dimphy’s werden al snel de caravans ingeduwd). Gelukkig zaten we met een groep Australiers bij het kampvuur, wat toch wel voor een veilig gevoel zorgde. Dat maakt de outback ook echt gezellig. Overal werden vuurtjes gestookt en iedereen schuift gewoon aan. Heerlijk om verhalen te wisselen en kennis te maken met de Australische cultuur. We hebben zelfs een keer een uitgebreid diner gekregen en een paar uitnodigingen om bij mensen thuis te kamperen! Ook hebben we geleerd dat de outback in 10 jaar tijd nog nooit zo groen is geweest. Wij dachten al, waar blijven die rode zandduinen?!

Het blijft bizar dat je dagen lang door vlaktes en niemandsland rijdt. Kilometers lang zonder maar 1 kruispunt, stoplicht of bocht. Waar je vers producten dus wel kunt vergeten. In Northern Teritory werd het langzaam aan groener. We zijn eerst naar Lichtfield national park gegaan om af te koelen in de natuurlijke watervallen in een prachtige omgeving. Er waren maar enkele plekken waar ze ons konden verzekeren dat het krokodil vrij was. We hebben er gelukkig geen een gespot. Voordat we naar Kakadu national park gingen zijn we naar Darwin gegaan. Een kleine ontspannen stad. We hadden verwacht dat we daar meer over de aboriginals zouden leren en dat het erg cultureel zou zijn. Maar dat viel ons eigenlijk een beetje tegen. We hebben genoten van de Mindil Beach avondmarkt, met een prachtige zonsondergang!

Kakadu was voor ons echt een hoogtepunt! Wat een prachtig park! We hebben veel wildlife gezien ook beesten die je eigenlijk niet wilt zien, zoals slangen en grote harige spinnen, die tijdens het ontbijt op je stoel kruipen. Bij de bekende muurtekeningen bij Uluru, hadden we een adembenemend uitzicht over de wetlands. Aangezien er in het regenseizoen zoveel regen is gevallen, was het iets te ‘wet’, waardoor we veel wandelingen niet konden doen. Hierdoor konden we wel heel stoer door riviertjes rijden. We hebben dan wel geen 4WD…Toen we het park uitreden zagen we in een van de beekjes een krokodil liggen! We hebben snel de auto stop gezet, en gelukkig hebben we hem ook op de foto kunnen zetten. Het was dan wel een kleine zoetwater krokodil (2m), maar wat was dat gaaf!

Daarna hebben we toch maar het backpackers tempo aangehouden, we willen naar het strand! We moesten daarvoor nog een aardig stukje rijden. Maar na 6 dagen elke dag 5-6 uur in de auto te hebben gezeten kwamen we aan in Cardwell. We zitten nu in Cairns en hebben nog 3 weken om terug te rijden naar Sydney. Onze verhalen van de Oostkust volgen dus ‘snel’!